De Kleurenverdieping: Blogpost jumpsuits

Soms worstel ik met mezelf. Of eigenlijk met de modetrends. Diep in mijn hart ben ik een modemeisje, terwijl ik weet dat sommige modetrends gewoon niet mooi bij me zijn. Ik lees veel damesbladen voor inspiratie over kleur en stijl en zie dan uiteraard alle nieuwe trends voorbij komen. Om nog maar te zwijgen over alle fashion gerelateerde Twitter-accounts, idem dito Facebook en allerhande blogs. Hebberig word ik ervan, het ziet er allemaal zo leuk uit.

Ik heb geen heel moeilijk figuur. Lang, slank en redelijk in proportie. Best gek om van jezelf te zeggen, maar de meeste dingen staan me wel. Toch houd ik wel degelijk rekening met mijn figuur bij het aanschaffen van kleding. Driekwart broeken staan mij bijvoorbeeld heel raar. Een soort ‘hoog water in de polder’-effect. Veel leuker voor kleinere types, dan staat het vlot. Hetzelfde geldt eigenlijk voor te korte rokken, vestjes en jasjes. Lang staat beter.

Maar nu heb ik een probleem. Ik vind jumpsuits zo leuk. Niet allemaal, maar ik zie regelmatig een gaaf exemplaar voorbij komen. Vorig jaar al, toen heb ik de verleiding van het aanschaffen weerstaan. Voor een jumpsuit heb je namelijk billen nodig. Ronde billen, het liefst van het soort dat een beetje naar achteren ‘uitsteekt’. Type Jennifer Lopez. Iets minder mag ook, maar La Lopez billen zijn ultiem geschikt voor de jumpsuit. Ze draagt zo ook vaak, jumpsuits. De slimmerik. Maar goed, die billen heb ik niet. Mijn batterij heeft meer weg van een platte pannenkoek die naar de zijkant uitsteekt. Tja. En dan staat een jumpsuit gewoon niet heel fraai. Althans, van achteren. Altijd als ik een jumpsuit pas en in de spiegel kijk, word ik blij. Leuk! Totdat ik me omdraai en over mijn schouder mijn spiegelbeeld

begluur.

Gewoon niet over nadenken zou een oplossing zijn. Ik zie mijn eigen achterkant toch niet. Maar ja, je bent je er dan toch altijd van bewust. Iets langs erover heen biedt helaas ook geen soelaas, dat staat echt raar op een (wijde) jumpsuit. Vele exemplaren heb ik alweer geretourneerd. Want ik koop ze altijd via een webwinkel. Kan ik uitgebreid rondjes draaien voor mijn eigen spiegel. Laatst stuitte ik op een prachtig smaragdgroen exemplaar van Tony Cohen, licht glanzend. TOP kleur en stof voor mij, joepie! Dit is ‘m dan eindelijk.

Het jubelmoment bleek van korte duur toen ik het toch weer waagde over mijn schouder te kijken. Wat een raar geplooi daar achter. Bovendien is vaak het rugpand net iets te kort is voor mij, waardoor hij gaat ‘trekken’. Dus, netjes opgevouwen en terug in de doos voor retourzending.

Maar, ik ben niet voor een gat te vangen en google dapper verder. Zoveel verschillende merken en modellen, er moet toch iets voor mij tussen zitten?? En inderdaad ben ik een aantal tegengekomen die chique zijn en niet type hobbezak. Helaas hangt daar altijd een prijskaartje aan van € 300 en going up. Zo graag wil ik ‘m ook weer niet.

Afijn, het merk Alchemist bood uitkomst. Zakken op de achterkant! Dat ziet er toch iets meer aangekleed uit dan zo’n blote billen pyjama achterkant. Hij ligt nog op het logeerbed. Ik ben er nog niet uit. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de mening van mijn lief over het betreffende kledingstuk niet meehelpt. Hij schaart de jumpsuit onder de categorie ‘legging, harembroek, Birckenstock, UGG’. Niet mooi dus. Maar ik zie mezelf er wel in, zongebruind, slippertje en met een wijntje op het strand bij zonsondergang. Of met een fraai gekleurde blazer en pumps, haren opgestoken naar een BBQ bij vrienden.